Siecią miejscową nazywamy zespół liniowych urządzeń telefonicznych, zainstalowanych w pewnej miejscowości w celu umożliwienia tamtejszym abonentom przeprowadzania rozmów telefonicznych. Sieć miejscowa ma więc za zadanie połączyć wszystkich abonentów telefonicznych w tej miejscowości z centralą miejscową, a za jej pośrednictwem — także z centralą międzymiastową.
Początkowo sieci miejscowe składały się z przewodów napowietrznych wyprowadzonych ze stojaka lub słupa przy centrali telefonicznej i rozchodzących się w różnych kierunkach. Układ takiej sieci przypominał gwiazdę, został więc nazwany układem gwiaździstym.
Z rozwojem sieci zmieniał się stopniowo ich charakter. Układ sieci pozostał gwiaździsty, ale od centrali miejscowej odchodziły już nie pojedyncze pary przewodów w różnych kierunkach, lecz całe linie napowietrzne — stojakowe i słupowe, prowadzące do skupisk abonentów. Po drodze ubywało stopniowo przewodów i obciążone początkowo linie zbiorcze po kilkakrotnym odgałęzieniu się od nich linii bocznych rozchodziły się po terenie w postaci do-prowadzeń do poszczególnych abonentów. Taki układ sieci stosuje się i obecnie w mniejszych i średnich miejscowościach, z tą jednak różnicą, że najbardziej obciążone odcinki linii napowietrznych w pobliżu centrali telefonicznej zostają skablowane. W takim przypadku sieć miejscowa z pierwotnego systemu napowietrznego przechodzi w system mieszany.